Το παιχνίδι όχι μόνο αποτελεί μια ουσιαστική λειτουργία στη ζωή του παιδιού αλλά καθοδηγεί την ανάπτυξη.
Το παιχνίδι αποτελεί μια σημαντική δραστηριότητα στη ζωή του παιδιού, γιατί συμβάλλει ουσιαστικά στη συγκρότηση της υποκειμενικότητας και της προσωπικότητάς του. Συμβάλλει στην απελευθέρωση του παιδιού από τους περιορισμούς, στη χειραφέτησή του από το περιβάλλον, στην απόκτηση αφηρημένης σκέψης, στην απόκτηση αυτοελέγχου καθώς και στη γλωσσική και εννοιολογική του αυτονόμηση. Συμβάλλει επίσης στην απόκτηση γνώσεων, κινήτρων, δεξιοτήτων και στάσεων, που είναι αναγκαία για την κατανόηση του ιστορικο-κοινωνικού πλαισίου μέσα στο οποίο ζει, αλλά και για την κοινωνική του προσαρμογή και συμμετοχή.
Μπορούμε λοιπόν να πούμε, ότι τα παιδιά ενσωματώνουν στη δική τους συνειδητότητα κοινωνικά επεξεργασμένα σύμβολα όπως κοινωνικές αξίες και πεποιθήσεις. Επίσης μέσω αυτού επεκτείνονται τα όρια της κατανόησής τους, όσο αναφορά τον πολιτισμό και την κοινωνία και ταυτίζονται με πρότυπα και υγιείς στάσεις και συμπεριφορές.
Σύμφωνα με τους Garvey (1977) και Rubin και συν (1983), το παιχνίδι όλων των παιδιών με φυσιολογική ανάπτυξη, σε όλο τον κόσμο, παρουσιάζει χαρακτηριστικά όπως το ότι είναι κατ’ εξοχήν ευχάριστη δραστηριότητα, «πηγάζει από μέσα» και απαιτεί ενεργό εμπλοκή, απαιτεί προσοχή στη διαδικασία, παρά στο σκοπό.
Χαρακτηρίζεται από ευελιξία και συνεχείς αλλαγές. Ο προσανατολισμός του παιχνιδιού δεν είναι κυριολεκτικός καθώς τα αντικείμενα, οι πράξεις και οι ενέργειες χρησιμοποιούνται «σαν να» ήταν κάτι άλλο ή αναπαράγουν πραγματικά γεγονότα (δεν πολεμούν, παίζουν πόλεμο). Έτσι γίνεται το πεδίο για την εξέλιξη της φαντασίας και της ονειροπόλησης.
Παρατηρώντας τη δραστηριότητα του παιχνιδιού διαπιστώνουμε δυο βασικά παράδοξα. Πρώτον, ότι το παιδί χειρίζεται μια άγνωστη νοητικά σημασία σε μια πραγματική κατάσταση. Δεύτερον, το παιδί μέσα στο παιχνίδι απ’ τη μια κάνει ό,τι του αρέσει περισσότερο, αφού το παιχνίδι συνδέεται με την ευχαρίστηση, απ` την άλλη όμως μαθαίνει να υποτάσσει τον εαυτό του σε κανόνες και έτσι να απαρνιέται αυτό που θέλει.
Τελευταία η επικέντρωση όλων γίνεται στα ηλεκτρονικά παιγνίδια. Όμως είτε από τη νευρο-επιστήμη προκύπτει πως τα παιγνίδια αυτά κάνουν το παιδί «εξυπνότερο» ούτε από τα διεθνή ερευνητικά κέντρα (Μ. Βρετανία).
Αυτό που παρατηρούμε είναι πως το παιδί μετατρέπεται σε παθητικό παρατηρητή.
Χρειάζεται λοιπόν να ξαναγυρίσουμε σ’ αυτό το είδος παιγνιδιού που θα δώσει στα παιδιά τη δυνατότητα να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και με τον περιβάλλοντα κόσμο επενδύοντας στον εσωτερικό κόσμο της παιδικής μας.
Το Livas Papernet χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας στον ιστότοπο. Επιλέγοντας να συνεχίσετε, συναινείτε στη χρήση των cookies από τον ιστότοπό μας.ΑποδοχήΠερισσότερα
Privacy & Cookies Policy
Privacy Overview
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.